Wijlen Stephen Hawking beweerde dat kolonisatie van de maan potentieel "het enige was dat ons van onszelf zal redden". Ondertussen geloven anderen dat de aarde voorbestemd is onbewoonbaar te worden, waardoor de mens geen andere keuze heeft dan naar de maan te verhuizen.

Hoe dan ook, het lijkt alsof leven op de maan wel eens iets voor de nabije toekomst zou kunnen zijn. Maar hoe zou dit in de praktijk werken? Online Casino Betway stak de koppen bij elkaar om uit te zoeken hoe leven op de maan mogelijkheid zou kunnen worden.

Lunaire levensomstandigheden

Terwijl milieuactivisten aandringen op dringende maatregelen om onze planeet te redden, kijken sommige mensen al verder dan de aarde. Amazon-oprichter Jeff Bezos heeft zijn oog laten vallen op de maan en wijdt een van zijn bedrijven aan het op gang brengen van kolonisatie van de ruimte. Snel stijgende temperaturen zorgen ervoor dat de ijskappen smelten, wat leidt tot nog drastischere wereldwijde klimaatverstoring. Hittegolven en orkanen zullen steeds gebruikelijker worden, waardoor de resterende ijskappen ter wereld nog sneller zullen smelten. Dit laatste gebeurde duizenden jaren geleden ook al, waarbij de zeespiegel met een enorme 30 meter steeg; als dit vandaag de dag zou gebeuren, zouden we ernstige overstromingen kunnen zien in grote steden, waaronder New York en Londen. Met enorme migratiegolven als gevolg.

De maan heeft verschillende ijsreserves op de zuidpool en er heerst een relatief stabiele temperatuur van 0 graden Celsius. Terwijl dit intens koud lijkt, schommelen de meeste andere gebieden op de maan tussen dagelijkse gemiddelden van 123°C en -190°C 's nachts. Het gebrek aan atmosfeer en weer maakt ook bescherming tegen zonnestraling noodzakelijk, evenals frequente meteorietencrashes, die 300 ton waterverlies per jaar veroorzaken.

Elke schuilplaats zou gebouwd moeten worden met de daarvoor beschikbare middelen. Lunar regolith - een fijn maanstof - is vergelijkbaar met vulkanisch zand van de aarde waarmee bakstenen worden gemaakt. Dit vereist geconcentreerd zonlicht of lasers, om materialen met elkaar te verbinden, waardoor lego-achtige stenen ontstaan die een natuurlijke bescherming tegen straling bieden.

Echter, hoe gebouwen ook gemaakt werden, je kon technisch gezien geen land op de maan bezitten, ondanks dat veel bedrijven beweren dat ze maanlandschap zien. Het Outer Space Treaty van 1967 stelt dat geen enkel deel van de maan in handen kan zijn van soevereine naties, wat betekent dat regeringen geen garantie kunnen geven op het eigendomsrecht van de maan. De meest logische oplossing die wordt voorgesteld is een licentiesysteem, dat fysieke structuren op de Maan als privé-eigendom erkent, niet het onderliggende land zelf.

De realiteit van het leven op de Maan

Elke persoon eet ongeveer 1.095 tot 1.825 pond voedsel per jaar, maar op de maan zouden we nog meer voedsel nodig hebben om een gezonde voeding te behouden. Gewoon door te bestaan op het maanoppervlak zouden we ongeveer 300 calorieën per uur verbranden - drie keer zoveel als op de aarde. We zouden zelfs nog meer energie nodig hebben, om de dagelijkse twee-en-een-half uur durende trainingen te kunnen voltooien om onze botmassa, spierkracht en hartprestaties in stand te houden gezien de lage zwaartekracht van de maan (ongeveer een zesde van die op aarde).

Het is ook bijna onmogelijk om voedsel te verbouwen in de atmosfeer van de maan, hoewel wetenschappers allerlei manieren bedenken om dit toch mogelijk te maken.

Ook zouden we ons moeten voorbereiden op de kosmische straling waaraan ons voedsel zou worden blootgesteld. Een oplossing zou een ondergrondse maanserre kunnen zijn. Die zou gewassen beschermen tegen schadelijke straling, en hydrocultuur gebruiken om ze te beschermen tegen schadelijke chemicaliën in de maanbodem. Maar we hebben ook bescherming nodig tegen zonnestraling. Zonnestraling kan immers degeneratieve weefselschade, een verhoogd risico op kanker en schade aan het centrale zenuwstelsel veroorzaken, zodat elke bewoner op de maan een beschermend schild nodig zou hebben om te overleven.

Op het eerste gezicht lijkt maanstof iets triviaal, maar het is een enorm belangrijk gegeven - Gen Cernan, de laatste man op de maan, noemde het de enige barrière tussen toekomstige expedities. Alle 12 Apollo-astronauten leden na hun missies aan de zogenaamde 'maanhooikoorts'. Het maanstof irriteerde hun ogen, neusgaten en longen. Langdurige blootstelling van bewoners zou longen en hersencellen kunnen vernietigen.